De Melancholie van het Zijn

Dag lieve lezers,
Ik heb jullie verwaarloosd. Ja, ontken het maar niet: jullie waren best bedroefd. We moeten er geen doekjes om winden. En, het mag gezegd, ik zag het leven ook even niet meer zo rooskleurig in. (Eerder wat oranjeachtig met wat vuilroze vlekken.) Het zou een grove leugen zijn, indien ik zou beweren dat ook ik niet af toe een traantje gelaten heb. In een moment van zwakte heb ik er zelfs een gedicht over geschreven, dat gaat als volgt:

Vergeten

Op het pad des levens
Telkens ik weer keer
Een nieuw landschap
Bekend maar onherkenbaar
De zandbak uit mijn jeugd blijkt
Slechts een ontoegankelijke herinnering

Het pad kronkelt verder
Onvermoeibaar
Wandel door, kleine prins
Iedere keer opnieuw
Vergeet ik je

Ik weet het, niet meteen één van de meest vrolijke thema's. Het spijt me, beste lezers.
Maar ik ben terug, en sterker dan voordien (wat nog zal blijken). We hervullen onze zandbak, vrienden, en we halen nieuwe schepjes en schopjes boven. Blijf niet talmen of treuren om wat verloren is. Kijk naar wat komt, lezers. En geniet.

Voor altijd van jullie,
Tschüss