Gisteren is mijn allereerste Goudvis ooit overleden. Zomaar plotseling. Hij was wel al 24 jaar oud, maar toch, men verwacht niet dat het allemaal zo rap kan gaan... Bijgevolg heb ik tachtig uur lang gehuild en niets anders gegeten dan beschuiten.
Iets helemaal anders nu!
Daar het vandaag de 21e is, is het tijd voor een gedichtje:
Het slagveld
Alwaar men niet kan graven,
daar kan men ook niet laven.
Het spijzen kan er sowieso.
Leven is een cadeau.
Tenslotte rest ons nog
een grote houten trog.
Baren en varen
kan er allebei -- tegelijkertijd.
Ik roep deze dag dan ook uit tot gedichtendag van de dag! Juicht allen en jubelt ook (maar met mate).
Fin.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten