Nagel op de kop

Beste Margot,
Vandaag las ik je stukje op de voorpagina van De Morgen. Je schrijfsel was zoals steeds een parel van pathos, je woordkeuze fris en verfrissend, je zinnen kleine beetjes epiek. Maar je schrijven is meer dan een mooie vorm, natuurlijk. Niet alleen de knappe verpakking telt, je slaagt er ook in telkens opnieuw een boodschap mee te geven. Een inhoudelijke diepgang, die menig filosofisch levensgenieter jaloers kan maken. Die aandoenlijke tranche de vie, waarin éénieder van ons zich kan herkennen. Dat universele, maar toch ook unieke, maakt je stukjes zo tastbaar. Petje af, echt waar. Je schrijven van vandaag ging over liefde. Een gewaagd onderwerp, al zeg ik het zelf. Maar zoals steeds lukt het je om dat algemeen bekende en toch ook hoogst persoonlijke gevoel in iets concreet om te zetten. Iets herkenbaar, waar we ons allemaal mee kunnen identificeren. Meer nog, het geeft ons ook een nieuw inzicht over ons eigen leven. Want je besluit is zó nagel op de kop. Onvoorstelbaar hoe je daar in slaagt. Er zit zoveel waarheid in die ene vraag, en op die manier houdt je proza ons een spiegel voor, waarin we onszelf kunnen ontdekken. "Want zou de mens überhaupt nog handelen, als leven en liefde twijfel noch sterfelijkheid kenden?" Je retorische talent kent geen grenzen, zoveel is duidelijk. Het is verhelderend om zo'n inzichten te kunnen lezen in de krant, zomaar op de voorpagina. We worden verwend. We krijgen die kleine levenswijsheden gewoon zomaar iedere ochtend op onze deurmat geplaceerd. Ik ben er zeker van dat éénieder gediend is met de banale, en tegelijkertijd ook wereldse, kennis, die je ons biedt. Daarom wil ik je bedanken, Margot. Niet alleen voor een fantastisch brokje taalgenot, maar ook voor de boodschap die je meegeeft. Bedankt!