Nu ik nog altijd heel erg veel vrije tijd heb en dus nog altijd het wereldrecord hobbies hebben probeer te verbreken, vind ik het van vitaal belang dat ik deze poging wat toelicht. Ik had al bijzonder fascinerende hobbies zoals kruimels verzamelen in een schoendoos, koffie drinken (soms zelfs koud!) en kruiswoordraadsels invullen met een groene wasco, maar zoals dat hoort bij een wereldrecord, heb ik nu nog een nieuwe hobby: mensen afluisteren! Net zoals al mijn andere hobbies is ook deze een bijzonder arbeidsintensieve bezigheid. Het is immers niet zo makkelijk om je zomaar op straat te begeven zonder bepaalde richting en op zoek te gaan naar mensen om af te luisteren. Het grote probleem met deze hobby is namelijk dat de mensen niet graag afgeluisterd worden, ook al gaat hun gesprek helemaal nergens over. Tot nu toe heb ik ontdekt dat het afluisteren vooral goed gaat op het openbaar vervoer. Bijgevolg trein, tram en bus ik nu zo wat de stad rond op zoek naar gesprekken om af te luisteren. Dat levert me interessante en boeiende kennis op. Het is best aangenaam te weten dat Lindsey vorig weekend bij haar oma was. En dat diezelfde oma onlangs haar heup gebroken heeft en in het ziekenhuis lag. En ook het weetje dat Koen nu nieuw werk heeft, is enorm boeiend. Jammergenoeg kan ik niet de hele tijd op tram of bus zitten, dan is er te weinig tijd voor mijn andere hobbies. Het is essentieel dat ik al mijn hobbies kan combineren, anders haal ik het wereldrecord vast nooit. Om dat op te lossen, ben ik zoveel mogelijk op zoek naar plaatsen waar ik mensen kan afluisteren terwijl ik een andere hobby aan het uitoefenen ben. Gelukkig is dat niet zo'n groot probleem. Er zijn van die mensen die heel erg dankbaar zijn om af te luisteren. De Luidruchtige Mens bijvoorbeeld, en de Mobiele Telefoneerder. Zij doen echt hun best en zijn vaak luid en dominant genoeg om zomaar af te luisteren. Ik kan zonder hinder het afluisteren van een gesprek over welke groentjes Schatje wil eten die avond combineren met mijn andere hobby, alfabetisch winkelen in de supermarkt. En dat vind ik prachtig! Zo wordt mijn poging om het wereldrecord hobbies hebben al heel wat vergemakkelijkt. Meer nog, mijn hobby wereldrecords proberen verbreken, kan ik zo even makkelijk uitoefenen. Best wel clever van mij, al zeg ik het zelf. Het is natuurlijk wel vermoeiend, al die hobbies tegelijkertijd. Je moet er je hoofd wel wat bijhouden, anders raak je makkelijk verloren. En dat mag echt wel niet gebeuren! Want voor je het weet, ben je gewoon een hele hoop dwaze dingen aan het doen zonder reden. En laat dat nu net één van de meest idiote hobbies ter wereld zijn. Niet zo stom als paardrijden of ballet, maar toch echt wel behoorlijk stom. En ik kan het weten, want ik ben een zelfverklaarde hobby-expert. Geweldig, toch? Hier moet ik het bij laten, tijd nu om wat te solliciteren. Maar dat is dan weer geen hobby.
Tschüss!
dinsdag 15 februari 2011
zaterdag 5 februari 2011
Willem en Willem
Wat zou het toch gemakkelijk zijn als alle goeie verhalen begonnen met "er was eens...". Dan weet je op voorhand al dat het verhaal het lezen waard is en er een grote kans is dat je een happy end te wachten staat. En dan zou ik mijn verhaal gewoon zomaar kunnen beginnen met "er was eens" en al van de eerste zin weten dat dit iets goeds gaat worden. Maar helaas, zo werkt het niet. En toch denk ik dat dit verhaal er eentje is, dat verteld moet worden. Zo één van die verhalen, waar mensen echt iets aan hebben. Of het nu vrolijk eindigt of niet.
Dit is het diepdroeve relaas van twee vrienden, Willem en Willem. Willem woonde in het huis naast dat van Willem in het kleine dorpje, waar ze samen opgroeiden. Ze gingen naar dezelfde school en zaten in dezelfde klas. Soms droeg Willem Willems boekentas op weg naar school. En soms droeg Willem Willems boekentas. Ze aten samen, ze speelden samen op de schommel en ze werden tesamen verliefd op juf Katrien. Het leek er een beetje op dat ze zo wat alles deelden, behalve hun achternaam dan. Willem Peperzak en Willem Zeepkakker werden samen groot, en groter en ouder en wijzer. En toen kwam de dag waarop ze ieder gingen studeren in de grote stad. En zoals ze gewoon waren, kozen ze dezelfde studierichting. De Willems verdiepten zich in de Nautische Wetenschappen. Willem Peperzak was erg goed in Scheepsbouw en Willem Zeepkakker was erg goed in Navigatieproblematiek. Hadden ze toen al geweten, dat dit kleine onderscheid tot een fatalistische wedijver zou leiden, hadden ze waarschijnlijk andere beslissingen genomen. Willem Peperzak ging bij een catamaranclub en begon aan de bouw van zijn eigen catamaran. Hij werkte hard en nam zijn project erg serieus. Willem Zeepkakker sloot zich aan de studentenvereniging Nautulus en leerde nieuwe vrienden kennen. Op die manier raakten de twee boezemvrienden beetje bij beetje vervreemd van elkaar. Na een tijd zagen de Willems elkaar enkel nog bij het vak Baggervaart. Hoewel ze het niet wouden toegeven, voelden ze zich ieder schuldig en droevig dat hun vriendschap aan het verwateren was. Willem was te trots om toe te geven dat hij Willem miste. En Willem voelde zich een beetje opzijgeschoven door Willems nieuwe vrienden. Ze begonnen ieder hun eigen weg op te gaan. Willem Peperzak won een prestigieuze catamaranrace en werd aangesteld als voorzitter van zijn catamaranclub. En bij succes hoort natuurlijk ook een meisje en het duurde niet lang voordat Victoria uit de les Maritiem Spaans Willems vriendinnetje werd. Ondertussen ging het met Willem Zeepkakker niet te best. Omdat hij opgegroeid was in een klein dorpje en één hele goede vriend had, was het Willem nog nooit opgevallen dat zijn achternaam bijzonder grappig was. Wanneer hij zich voorstelde, begonnen mensen te gnifflen en soms zelfs te gibberen. Het duurde een tijdje vooraleer hij doorhad waarom zijn naam zo grappig was (hij was Zeepkakker gewoon, hij was er dan ook mee opgegroeid) en het overviel hem allemaal een beetje. Sociale situaties kregen een nieuwe dimensie voor Willem. Het voortdurende geplaag en gegrinnik achtervolgde hem en hij werd er ontzettend paranoïde van. In de loop van het derde jaar sloot hij zich thuis op en kwam hij amper buiten. Hij ging zelfs niet meer naar Zeerecht, dat nochtans zijn lievelingsvak was. Ondertussen ging het Willem Peperzak voor de wind. Hij en Victoria gingen samenhokken en hij werd steeds bekender als een voornaam catamaranist. In tegenstelling tot Zeepkakker was Peperzak niet zo'n belachelijke naam, maar wel minstens even opvallend. Het was dan ook daarom dat Willem bijzonder populair werd en de welluidende bijnaam Pepie kreeg. Natuurlijk kreeg Willem Zeepkakker in de gaten dat zijn vroegere boezemvriend zo in de smaak viel met zijn speciale achternaam. Dat zette kwaad bloed bij Willem en het liet hem niet los. Waarom was Peperzak niet belachelijk en Zeepkakker wel? Hij begreep het niet en vond dat Willem hem verraden had, dat hij hem had moeten waarschuwen voor de verregaande gevolgen van de achternaam Zeepkakker. Pepie was zich van geen kwaad bewust. Zijn leven ging z'n gewone, vrolijke gangetje. Het zou onwaar zijn te zeggen dat hij niet heel af en toe met pijn in het hart dacht aan zijn uit het oog verloren vriend Willem, wiens boekentas hij nog gedragen had op weg naar school. Maar vele weken werden maanden en Willem Peperzak vergat Willem Zeepkakker. En vele maanden werden jaren, maar Willem Zeepkakker vergat Willem Peperzak niet. In tegendeel. Hij werd steeds kwader en steeds wraakzuchtiger, tot op een dag de stoppen doorsloegen. Willem bedacht een plan om Willem ten onder te doen gaan. Op de dag van de jaarlijkse catamaranderby 'Wind en Water' sloop hij de loods van Willem Peperzaks catamaranclub binnen en sjoemelde met de spinnaker van de catamaran van Willem. Nog geen drie uur later, een uur na het startschot van de race, sloeg het noodlot toe. Willem zag hoe Willem een ongelijke doodstrijd leverde met zijn zinkende catamaran en lachte maniakaal. Ploeterend in het ruime sop hoorde Willem een duivelse lach. Voor hij goed en wel besefte dat die lach hem bekend voorkwam, zonk hij weg in het water. Alles werd zwart en Willem zag hoe hij en Willem als kinderen samen speelden en samen schommelden. En hoe hij soms Willems boekentas droeg op weg naar school. En hoe Willem soms zijn boekentas droeg op weg naar school. En toen was het voorbij. En Willem Zeepkakker leefde nog lang en ongelukkig, want zijn naam bleef lachwekkend, met of zonder Willem Peperzak.
Dit diepdroeve en bijzonder vertederende verhaal schreef ik in het kader van een "lang uitgedacht en behoorlijk prestigieus samenwerkingsverband" (dixit Vincent) met Vanafhierisalleswathetlijkt.
Dit is het diepdroeve relaas van twee vrienden, Willem en Willem. Willem woonde in het huis naast dat van Willem in het kleine dorpje, waar ze samen opgroeiden. Ze gingen naar dezelfde school en zaten in dezelfde klas. Soms droeg Willem Willems boekentas op weg naar school. En soms droeg Willem Willems boekentas. Ze aten samen, ze speelden samen op de schommel en ze werden tesamen verliefd op juf Katrien. Het leek er een beetje op dat ze zo wat alles deelden, behalve hun achternaam dan. Willem Peperzak en Willem Zeepkakker werden samen groot, en groter en ouder en wijzer. En toen kwam de dag waarop ze ieder gingen studeren in de grote stad. En zoals ze gewoon waren, kozen ze dezelfde studierichting. De Willems verdiepten zich in de Nautische Wetenschappen. Willem Peperzak was erg goed in Scheepsbouw en Willem Zeepkakker was erg goed in Navigatieproblematiek. Hadden ze toen al geweten, dat dit kleine onderscheid tot een fatalistische wedijver zou leiden, hadden ze waarschijnlijk andere beslissingen genomen. Willem Peperzak ging bij een catamaranclub en begon aan de bouw van zijn eigen catamaran. Hij werkte hard en nam zijn project erg serieus. Willem Zeepkakker sloot zich aan de studentenvereniging Nautulus en leerde nieuwe vrienden kennen. Op die manier raakten de twee boezemvrienden beetje bij beetje vervreemd van elkaar. Na een tijd zagen de Willems elkaar enkel nog bij het vak Baggervaart. Hoewel ze het niet wouden toegeven, voelden ze zich ieder schuldig en droevig dat hun vriendschap aan het verwateren was. Willem was te trots om toe te geven dat hij Willem miste. En Willem voelde zich een beetje opzijgeschoven door Willems nieuwe vrienden. Ze begonnen ieder hun eigen weg op te gaan. Willem Peperzak won een prestigieuze catamaranrace en werd aangesteld als voorzitter van zijn catamaranclub. En bij succes hoort natuurlijk ook een meisje en het duurde niet lang voordat Victoria uit de les Maritiem Spaans Willems vriendinnetje werd. Ondertussen ging het met Willem Zeepkakker niet te best. Omdat hij opgegroeid was in een klein dorpje en één hele goede vriend had, was het Willem nog nooit opgevallen dat zijn achternaam bijzonder grappig was. Wanneer hij zich voorstelde, begonnen mensen te gnifflen en soms zelfs te gibberen. Het duurde een tijdje vooraleer hij doorhad waarom zijn naam zo grappig was (hij was Zeepkakker gewoon, hij was er dan ook mee opgegroeid) en het overviel hem allemaal een beetje. Sociale situaties kregen een nieuwe dimensie voor Willem. Het voortdurende geplaag en gegrinnik achtervolgde hem en hij werd er ontzettend paranoïde van. In de loop van het derde jaar sloot hij zich thuis op en kwam hij amper buiten. Hij ging zelfs niet meer naar Zeerecht, dat nochtans zijn lievelingsvak was. Ondertussen ging het Willem Peperzak voor de wind. Hij en Victoria gingen samenhokken en hij werd steeds bekender als een voornaam catamaranist. In tegenstelling tot Zeepkakker was Peperzak niet zo'n belachelijke naam, maar wel minstens even opvallend. Het was dan ook daarom dat Willem bijzonder populair werd en de welluidende bijnaam Pepie kreeg. Natuurlijk kreeg Willem Zeepkakker in de gaten dat zijn vroegere boezemvriend zo in de smaak viel met zijn speciale achternaam. Dat zette kwaad bloed bij Willem en het liet hem niet los. Waarom was Peperzak niet belachelijk en Zeepkakker wel? Hij begreep het niet en vond dat Willem hem verraden had, dat hij hem had moeten waarschuwen voor de verregaande gevolgen van de achternaam Zeepkakker. Pepie was zich van geen kwaad bewust. Zijn leven ging z'n gewone, vrolijke gangetje. Het zou onwaar zijn te zeggen dat hij niet heel af en toe met pijn in het hart dacht aan zijn uit het oog verloren vriend Willem, wiens boekentas hij nog gedragen had op weg naar school. Maar vele weken werden maanden en Willem Peperzak vergat Willem Zeepkakker. En vele maanden werden jaren, maar Willem Zeepkakker vergat Willem Peperzak niet. In tegendeel. Hij werd steeds kwader en steeds wraakzuchtiger, tot op een dag de stoppen doorsloegen. Willem bedacht een plan om Willem ten onder te doen gaan. Op de dag van de jaarlijkse catamaranderby 'Wind en Water' sloop hij de loods van Willem Peperzaks catamaranclub binnen en sjoemelde met de spinnaker van de catamaran van Willem. Nog geen drie uur later, een uur na het startschot van de race, sloeg het noodlot toe. Willem zag hoe Willem een ongelijke doodstrijd leverde met zijn zinkende catamaran en lachte maniakaal. Ploeterend in het ruime sop hoorde Willem een duivelse lach. Voor hij goed en wel besefte dat die lach hem bekend voorkwam, zonk hij weg in het water. Alles werd zwart en Willem zag hoe hij en Willem als kinderen samen speelden en samen schommelden. En hoe hij soms Willems boekentas droeg op weg naar school. En hoe Willem soms zijn boekentas droeg op weg naar school. En toen was het voorbij. En Willem Zeepkakker leefde nog lang en ongelukkig, want zijn naam bleef lachwekkend, met of zonder Willem Peperzak.
Dit diepdroeve en bijzonder vertederende verhaal schreef ik in het kader van een "lang uitgedacht en behoorlijk prestigieus samenwerkingsverband" (dixit Vincent) met Vanafhierisalleswathetlijkt.
donderdag 3 februari 2011
Vruchtbaarheid
Vandaag was een bijzonder vruchtbare dag. Ik heb wel vaker vruchtbare dagen natuurlijk, maar dat is niet meteen wat ik bedoel. Ik heb het over zo'n dag, zo'n echt opvallende dag, die je een tijdje bijblijft. Op zo'n dag ontdek je al eens iets, kom je iets te weten of leer je iets bij. Sterker nog, op een dergelijke vruchtbare dag komen al die dingen tesamen! En net zo'n dag had ik vandaag. Ik ben heel wat verhelderende dingen te weten gekomen en heb vele fascinerende ontdekkingen gedaan. Vandaag was zo'n dag, en dat wil ik delen met iedereen. Het is altijd goed om verhelderende dingen te delen met zoveel mogelijk mensen. Ja, "samen delen" (zoals Samson en Gert al zeiden) het is een universele waarde, dat is duidelijk. Maar goed. Je vraagt je ondertussen al af wat voor geweldigs ik allemaal heb meegemaakt. Voor het Goede Verstaan en de Logische Gang Van Zaken zal ik mijn dag enigzins chronologisch uiteenzetten. (Maar niet te chronologisch, want eigenlijk geloof ik niet in chronologie. Net zoals ik ook niet geloof in semantiek. Dat geheel terzijde, want dat zijn geen nieuwe inzichten uiteraard!)
Mijn dag begon vrij laat, zoals het een goede werkloze (lees: werkzoekende) betaamt. Ik liet mijn teddybeer alleen achter in het bed en ging krantlezencornflakesetenkoffiedrinken. Dat doe ik zo vaak dat ik er graag 1 werkwoord van zou maken. Tijdens het krantlezen werd ik bijna wat weemoedig. De krant brengt namelijk alleen slecht nieuws en dat is nogal triestig. Maar mijn neerslachtige bui ging snel voorbij toen ik besefte dat ik een projectje te voltooien had. Ik ging namelijk een nieuwe lamp ophangen. Hier deed ik mijn allereerste levenvooraltijdveranderende ontdekking: het bruine draadje en het rode draadje zijn dan toch niet hetzelfde! Dat ontdekte ik na een goed uurtje prutsen en groot was dan ook mijn teleurstelling toen ik zag dat de lamp nog altijd niet wou branden. Maar het helpt niet om daarbij stil te staan en te treuren over je mislukking. Veel interssanter vind ik mijn ontdekking over de draadjes. Daar kan je nu eens echt nog iets mee doen later, dacht ik dan. Mijn volgende onthutsende ervaring heeft ook zo'n fantastisch inzicht tot gevolg gehad en zal zeker nog van pas komen in de toekomst. Later op de dag (want dat hoort zo bij chronologische verhalen) bevond ik mij in een niet nader te noemen winkel. Het was niet zo een doodgewone winkel, maar een winkel met allemaal biologische en dure producten. Want de natuur wil ook wel eens wat, toch? Tijdens het winkelen viel mijn oog op een bijzonder product: Rokerssiroop. "Kijk eens aan, een siroop voor rokers!" dacht ik bij mezelf, "en wat doet die dan?" Het etiket leerde mij iets fascinerends: "versterkt de longen door de jarenlange opgestapelde teerlaag te reinigen" en "deze siroop maakt het de rokers mogelijk meer vrij te ademen" Allemaal dankzij alantwortel en malrovekruid! En als je dat niet gelooft dan doen ze wel twee andere zelfverzonnen kruiden in een flesje. Dit is zonder twijfel een waardevol inzicht en ik ben een beetje verbaasd dat dit niet algemeen bekend is. Maar daar wil ik graag verandering in brengen en daarom dus dit relaas over mijn vruchtbare dag. Andere boeiende ontdekkingen deed ik op het internet. Dat is sowieso de plek bij uitstek om dingen te weten te komen. Meestal dingen die je echt niet wou weten (zie whale fart), maar soms ook echt nuttige weetjes. Zo ben ik nu de trotse eigenaar van allerlei nieuwe kennis. Ik weet nu dat Willem Peperzak een widesse gluiper was. (Later meer over die Willem Peperzak.) Al deze nieuwe kennis moet dringend mentaal verwerkt worden door middel van meditatie en een overvloedige alcoholconsumptie. Dat is immers de beste manier om Echt Belangrijke dingen zo lang mogelijk te onthouden. Ik raad eenieder van jullie dan ook aan om mijn voorbeeld te volgen. Zo rap mogelijk.
Tschüss!
Mijn dag begon vrij laat, zoals het een goede werkloze (lees: werkzoekende) betaamt. Ik liet mijn teddybeer alleen achter in het bed en ging krantlezencornflakesetenkoffiedrinken. Dat doe ik zo vaak dat ik er graag 1 werkwoord van zou maken. Tijdens het krantlezen werd ik bijna wat weemoedig. De krant brengt namelijk alleen slecht nieuws en dat is nogal triestig. Maar mijn neerslachtige bui ging snel voorbij toen ik besefte dat ik een projectje te voltooien had. Ik ging namelijk een nieuwe lamp ophangen. Hier deed ik mijn allereerste levenvooraltijdveranderende ontdekking: het bruine draadje en het rode draadje zijn dan toch niet hetzelfde! Dat ontdekte ik na een goed uurtje prutsen en groot was dan ook mijn teleurstelling toen ik zag dat de lamp nog altijd niet wou branden. Maar het helpt niet om daarbij stil te staan en te treuren over je mislukking. Veel interssanter vind ik mijn ontdekking over de draadjes. Daar kan je nu eens echt nog iets mee doen later, dacht ik dan. Mijn volgende onthutsende ervaring heeft ook zo'n fantastisch inzicht tot gevolg gehad en zal zeker nog van pas komen in de toekomst. Later op de dag (want dat hoort zo bij chronologische verhalen) bevond ik mij in een niet nader te noemen winkel. Het was niet zo een doodgewone winkel, maar een winkel met allemaal biologische en dure producten. Want de natuur wil ook wel eens wat, toch? Tijdens het winkelen viel mijn oog op een bijzonder product: Rokerssiroop. "Kijk eens aan, een siroop voor rokers!" dacht ik bij mezelf, "en wat doet die dan?" Het etiket leerde mij iets fascinerends: "versterkt de longen door de jarenlange opgestapelde teerlaag te reinigen" en "deze siroop maakt het de rokers mogelijk meer vrij te ademen" Allemaal dankzij alantwortel en malrovekruid! En als je dat niet gelooft dan doen ze wel twee andere zelfverzonnen kruiden in een flesje. Dit is zonder twijfel een waardevol inzicht en ik ben een beetje verbaasd dat dit niet algemeen bekend is. Maar daar wil ik graag verandering in brengen en daarom dus dit relaas over mijn vruchtbare dag. Andere boeiende ontdekkingen deed ik op het internet. Dat is sowieso de plek bij uitstek om dingen te weten te komen. Meestal dingen die je echt niet wou weten (zie whale fart), maar soms ook echt nuttige weetjes. Zo ben ik nu de trotse eigenaar van allerlei nieuwe kennis. Ik weet nu dat Willem Peperzak een widesse gluiper was. (Later meer over die Willem Peperzak.) Al deze nieuwe kennis moet dringend mentaal verwerkt worden door middel van meditatie en een overvloedige alcoholconsumptie. Dat is immers de beste manier om Echt Belangrijke dingen zo lang mogelijk te onthouden. Ik raad eenieder van jullie dan ook aan om mijn voorbeeld te volgen. Zo rap mogelijk.
Tschüss!
Abonneren op:
Posts (Atom)
