Afscheid

Vandaag voel ik mij een beetje als Gregor Samsa. Een beetje maar, hoor. Niet te veel. Mijn gedaanteverwisseling blijft tot nu toe beperkt, maar toch ben ik wakker geworden als iemand anders. Niet als een insect of een okapi of een stofzuigerzak. Mijn metamorfose is misschien net iets indrukwekkender dan dat. Ik werd vanmorgen wakker met een perfect schaalmodel van het Himalaya gebergte op mijn voorhoofd. Dat is op zich al behoorlijk belangwekkend, maar het gaat nog verder. Ik voel me ook gewoon helemaal anders. Niet als herboren of zo (dat lijkt me een cliché),  maar toch beduidend anders. Die plotse topografische verandering van mijn voorhoofd heeft iets teweeggebracht. Natuurlijk kon ik eerst niet goed plaatsen wat mij overkwam en dat komt deels door mijn gebrekkige kennis van de aardrijkskunde. Het heeft me heel wat tijd gekost vooraleer ik het gebergte op mijn voorhoofd kon plaatsen. Ik dacht eerst dat het een gedeelte van de Andes betrof, maar snel opzoekwerk leerde me dat het hier enkel om de Himalaya kon gaan. Ik zag duidelijk de vier hoogtezones. Ik zag de noordelijke Transhimalaya en, nog noordelijker, het begin van het Tibetaans hoogland. Van west naar oost kon ik duidelijk de hoogste zone van de Himalaya, met haar achtduizenders, herkennen. Pal in het midden bevonden zich Annapurna, Lhotse, Cho Oyu en natuurlijk Mount Everest. Ten zuiden van die achtduizenders zag ik de contouren van de Kasjmirvallei en de Kathmanduvallei helder afgetekend boven mijn rechterwenkbrauw. Met mijn atlas in de hand en mijn spiegel goed verlicht en mijn froefroe onder een diadeem, was ik in staat het geografisch verschijnsel op mijn aangezicht te duiden. En nu ik weet wat voor gebergte zich daar gevormd heeft, voel ik me lichter. Alsof alles op zijn plaats valt. Alsof het allemaal wel steek houdt nu. Alsof ik plots weet waarheen. Mocht ik het niet protserig vinden, ik zou van een openbaring durven spreken. Maar ik wil niet pronken met mijn moment van inzicht, dus doe ik dat maar niet. Het verbaast mij eigenlijk niet dat ik nu weet wat mij te doen staat. Het lijkt vanzelfsprekend of logisch. (Hoewel, echt logisch kan het natuurlijk nooit zijn, plots wakker worden met een gebergte op je voorhoofd.) Enkele minuten geleden heb ik me dan ook een enkeltje richting Kathmandu geboekt. Ik voel diep vanbinnen dat het beklimmen van de Himalaya mijn roeping is. Mijn hoogtevrees, gebrek aan uithoudingsvermogen, fysieke fletsheid en het ontbreken van klimervaring zijn obstakels die ik weldra denk te overwinnen. Het moet wel. Je kan immers niet ontkomen aan het lot. (Halsstarrig proberen het fatum te slim af te zijn, getuigt enkel van hubris. En vraag maar aan Oedipus, die hubris, daar komt niets goeds van.) Dit bericht is dan ook een beetje mijn afscheidsbrief. Maar zoals dat in het liedje gaat, is dit geen vaarwel, vrienden. Wij zien elkander weer. Maar of dat is zodra de lente komt 't land, kan ik niet met zekerheid zeggen. Het ga jullie goed.

Drijfzand

Ik roep deze dag uit tot de De Grote Woorden Die Niet Betekenen Wat Ze Zouden Moeten Betekenen Dag. Ik ben namelijk tot een eerder onthutsende conclusie gekomen, die mijn blik op De Taal voor altijd heeft veranderd. Schrik niet, maar er zijn woorden die helemaal niet betekenen wat ze zouden moeten betekenen! Ik heb het nu niet over woorden zoals "liefde", "respect" of "begrip", die er totaal niet toe doen. Ik heb het over De Belangrijke En Ook Vaak Gebezigde Woorden. Zoals "drijfzand" bijvoorbeeld. Wat is dat met dat woord? Je kan helemaal niet drijven op drijfzand. Wat voor een misleidend substantief is dat. Daar kan niets goeds van komen, zoveel is duidelijk. Of wordt er bedoeld dat het zand drijft, zoals bij "drijfhout"? Dat zou wel kunnen, maar dan is die benaming nog steeds bijzonder onpraktisch om precies uit te leggen wat dat drijfzand dan wel met je doet. Want zeg nu zelf, wat is er belangrijker, dat jij kan zinken, of dat het zand kan drijven? Juist ja, dat dacht ik ook. Het glas is maar zo halfleeg als het halfvol kan zijn, zeg ik altijd. Bijzonder misleidend allemaal. Woorden en taal bieden echt geen houvast, zoveel is duidelijk. En dat is ook spijtig, want zijn woorden niet die dingen die kleine beetjes werkelijkheid moeten kunnen weergeven? Het is nu wel duidelijk dat ze daarvoor helemaal niet geschikt zijn. En daarom lijkt het me ook helemaal niet ver gegrepen om de woorden achter ons te laten en ons uit te drukken op een andere manier. In lichtflitsen bijvoorbeeld, of met binaire code. Dat is allemaal wat saaier en wat eenduidiger, ja. Maar we zouden zo alle verwarring de wereld uit helpen. Nooit meer zou een ongelukkige enkeling het leven moeten geven omdat hij, arme sukkel, dacht dat je op drijfzand drijven kon. En dat is een nobel doel. Zo van die nobele doelen, die we ons allemaal zouden moeten stellen. We kijken niet meer achterom. Treur niet om mooie en geniale woorden zoals "zeep", "oeverloos" of zelfs "lyrisch", we laten ze simpelweg achter ons. Niet alleen voor de enkeling, maar ook voor een hoger goed. Het zal een mooiere wereld worden waarin drijvend zand dat stiekem enkelingen opslokken wilt ook als zodanig benoemd zal worden. Laat het veranderen maar beginnen, mooie wereld. Ik ben er klaar voor.

Tschüss

Een actiecomité met een nobel doel

Gegroet virale vrienden

Ik heb belangrijk nieuws voor fans van actiecomités allerhande. De groep "tegen samenstellingen van woorden die eindigen op een -s gecombineerd met het woord hit" is vanaf nu actief. Niet de meest vlotte naam voor een groep, dat moet ik toegeven, maar het doel heiligt de middelen. Ik las zonet een enorm intellectueel verantwoord artikel (hoe kan het ook anders?) over het probleem van de media en mijn oog viel op het volgende woord: "verkoopshit". Nu, ik denk dat menig persoon het probleem met dat woord wel inziet, maar om het toch nog te verduidelijken zullen we het woord even analyseren. Het kan trouwens nooit kwaad om dingen wat te analyseren, dat staat bijna even slim als een bril, maar je ziet er niet zo lelijk uit. Maar goed, "verkoopshit" bestaat dus uit de goedbedoelde maar toch verkeerdelijke samenplaatsing van verkoop + s + hit. Op het eerste zicht ziet dat er niet helemaal verkeerd uit. Ik kan mij echter niet ontdoen van de indruk dat niet één, niet twee, misschien vier, maar minstens drie mensen in plaats van 's+hit' gewoon 'shit' lezen. Toch? En daar knelt het schoentje. Het is namelijk niet aan te raden zomaar overal shit te schrijven, want dat is een vies woord. Niet zo vies als kutvlokken, potgrond of linguïstiek, maar toch al behoorlijk vies. Daarnaast is het ook gewoon verwarrend om ergens 'shit' te lezen zonder duidelijke aanleiding, en al helemaal als blijkt dat het woord helemaal niets met 'shit' te maken heeft. Dat belemmert het Algemene Goede Begrip Der Woorden. We doen er dus zeker goed aan om dat woord te vermijden en daarom heb ik een actiecomité opgericht. Hierbij doe ik dus ook een oproep aan jullie, lieve internauten, om lid te worden van dit comité om toekomstige verwarringen en consternatie te vermijden. Het vermijden van consternatie is altijd een nobel doel, ongeacht de context. Meer nog, als we constructief samendenken kunnen we euvels zoals 'ontstaanshit' of 'verbondshit' voorkomen. En zeg nu zelf, gezien de frequentie van die woorden, wat een nuttig werk zou dat wel niet zijn? Bovendien krijg je bij je lidmaatschap één rode biet volledig gratis!
Niet twijfelen dus! Gewoon doen!

Met groet,

Roza
voorzitter van het actiecomité "tegen samenstellingen van woorden die eindigen op een -s gecomineerd met het woord hit" (ook bekend onder het vlotte acronym TSVWDEOESGMHWH)