De tragiek van het kleine lepeltje

Het begon toen ze cornflakes moest eten met een klein lepeltje. Daar houdt ze niet zo van, van dat kleine lepeltje. Dat vindt ze te veel werk. Met een grote lepel gaat alles veel vlotter. Niet dat ze een opschepper wil zijn en al te grote happen tegelijk wil nemen, maar met dat kleine lepeltje voelt het zo delicaat. Zo voorzichtig. Kleine lepeltjes vindt ze iets voor desserts. Voor subtiele, kleine hapjes. Voor korte nipjes en snelle slurpjes. Om te proeven en van te genieten. En natuurlijk ook voor kleine kindjes, want zij hebben maar kleine mondjes. Nee, zo'n soeplepel, daar kan je pas mee eten. Hup, schep, hap en kauwen maar. Zo heeft ze het graag. Met een theelepel cornflakes eten, dat is een beetje valse bescheidenheid. En je voelt je ook zo'n bedotter met je kleine lepeltje in je hand, terwijl je van die miniatuurhapjes naar binnen speelt. Zo'n theelepeltje in zo'n groot hand, dat ziet er echt niet uit. Het is ook niet toevallig dat een soeplepel ook wel een eetlepel genoemd wordt. En zo'n klein lepeltje niet, dat noemen we theelepel of koffielepel. Niet cornflakeslepel. Want daar dienen die kleine lepeltjes ook niet voor, die dienen enkel om te roeren in je koffie. Met een eetlepel kan je zelfs niet roeren in koffie, dat is gewoon protserig. (En vermoedelijk ook klotserig. En dat is nergens goed voor.) Met een eetlepel weet je waar je aan toe bent en wat er van je verwacht wordt. Eten, jij daar! Kom, schep op die flakes! Zo'n hands-on mentaliteit kan je niet verwachten van iemand die cornflakes eet met een theelepeltje. Nee, zo iemand heeft z'n tijd nodig. Drie flakesjes per keer, dat vinden ze best, dat theelepeltjesvolk. Dan zitten ze daar, macrobiotisch herkauwend voor zich uit te staren. Bah, dat is niets voor haar. Daar wordt ze ontzettend nerveus van. Zij laat al eens haar tanden zien en hapt stevig door. Muizenhapjes daar krijg je ook gewoon kaakkramp van. En die kaakkramp daar heeft ze ook nu last van. Haar hele onderkaak is zo verkrampt dat ze al de hele dag niet kan lachen. En dat vindt ze jammer, want er zijn vast een hele hoop medemensen die haar daardoor vandaag maar een beetje een zuurpruim zullen vinden. "Heb je dat mens gezien? Die kan precies echt niet lachen!" Ze hoort ze het zo al fluisteren. Zomaar genomineerd als eersteklas zuurpruim. En dat allemaal omdat ze cornflakes moest eten met een klein lepeltje! Terwijl ze dat zo overpeinst, overvalt haar de tragiek van dat alles. Hoeveel zuurpruimen zijn er wel niet onterecht bestempeld als zuurpruim enkel en alleen omdat ze kaakkramp hadden van het ongewenst cornflakes eten met een klein lepeltje?! Ah, hoe triestig! En op dat moment beslist ze haar leven te beteren. Vanaf nu zal ze zuurpruimen het voordeel van de twijfel geven. En een reservesoeplepel bewaren in haar handtas, dat ook.