Reuzen

Het gebeurt wel al eens dat ik tijdens het werkzoeken een ietwat gekke vacature tegenkom. Zo zijn er bijvoorbeeld bedrijven die op zoek zijn naar mensen die goed overweg kunnen met Photoshop, InDesign en Dreamweaver, zowel Nederlands, Frans, Duits als Engels spreken én een koksopleiding genoten hebben. Het zal niemand verbazen dat zulke vacatures niet zo rap ingevuld raken. Gelukkig zijn er ook veel redelijke vacatures, met redelijke verwachtingen. Zo van die vacatures waar je meteen op wil reageren, voor jobs die je meteen wil doen! Zo een vacature kwam ik vandaag tegen op het grootse wereldwijde web der wonderen. Gezocht: "Medewerker voor het inventariseren van reuzen". Je leest het goed, jawel, het inventariseren van reuzen. Toegegeven, dat klinkt eerst wat vreemd. Maar eens je erover nadenkt, besef je wat voor een nuttige bezigheid dat wel kan zijn. Het is dan ook daarom, dat ik me meteen kandidaat gesteld heb voor die functie. Ik kan bijna niet wachten tot ik, gewapend met clipboard en stilo, het Vlaamse land doorkruis op zoek naar reuzen. Waarschijnlijk hoort er ook een stijlvol uniform bij deze job, hopelijk ook met een hippe hoed. Zoniet, dan kies ik zelf wel een uniform. Het is altijd belangrijk om goed herkenbaar op pad te gaan. Zeker als je van deur tot deur moet gaan. De mensen mogen natuurlijk niet denken dat je één of andere verkoper bent van zeep of stofzuigers, of erger nog, een getuige van Jehova. Nee, als officiële Inventarisator Der Reuzen moet je herkenbaar zijn, zodat éénieder onbevreesd de deur kan openen om zich als reus kenbaar te maken. Bij dat van deur tot deur gaan, hoort natuurlijk ook een hoogst professioneel gesprek, om uit te leggen wat mijn taak precies is. Ik ga alvast mijn gesprekje wat oefenen.

Ik: "Goeiedag mevrouw/meneer, mijn naam is Roza en ik ben bezig met een inventaris van reuzen in het Vlaamse land."
Mevrouw/meneer: "Ah zo. Uiteraard. Komt u toch binnen."
Ik: "Dankjewel." (En dan ga ik binnen.)
Mevrouw/meneer: "Wenst u een tas koffie? Of thee misschien?"
Ik: "Een tas koffie graag, dankjewel hoor."
(Mevrouw/meneer maakt koffie en ondertussen leg ik mijn taak wat beter uit.)
Ik: "Namens het Vlaams Agentschap Der Reuzeninventarisering ben ik op zoek naar alle reuzen woonachtig in Vlaanderen. Het is namelijk de bedoeling een duidelijke balans te kunnen opmaken van de hedendaagse reuzenpopulatie."
Mevrouw/meneer: "Ah zo. Wat interessant."
Ik: "Inderdaad, bijzonder boeiend. Maar laat ons overgaan tot de orde van de dag. Bent u een reus?"
Mevrouw/meneer: "Nou, nee, dat zou ik niet zeggen."
Ik: "Mag ik dat dan per meting van uw persoon bevestigen?"
Mevrouw/meneer: "Jawel, gaat u uw gang. Wenst u suiker, of melk misschien?"
Ik: "Een beetje melk graag."
(Ondertussen voer ik dan de officiële Meting Der Persoon uit volgens de voorschriften in het Handboek Der Efficiënte Personenmeting Voor Reuzenidentificatie.)
Ik: "U blijkt inderdaad geen reus te zijn, mevrouw/meneer. Wonen hier nog andere mensen, die eventueel een reus zouden kunnen zijn?"
Mevrouw/meneer: "Nee, ik denk van niet."
Ik: "Goed, bedankt voor uw medewerking. En voor de koffie. Er zal u zo spoedig mogelijk een officieel Getuigschrift ter Bevestiging van uw Niet-Reusachtige Lichaamslengte opgestuurd worden. Een prettige dag verder."

Zeer professioneel allemaal, zo hoort het. Ik ben ervan overtuigd dat dit de meest vlotte manier van werken zal zijn. Met de erkende Inventarisatormobiel bezoek ik provincie per provincie. Uiteraard is ook de Inventatisatormobiel goed herkenbaar gemaakt, met het logo van het Agentschap. De kleuren van het uniform en het mobiel zullen wonderwel op mekaar afgestemd zijn. Vermoedelijk zal ik dan na jaren hard labeur tot de volgende balans komen: West-Vlaanderen: 0 reuzen, Oost-Vlaanderen: 0 reuzen, Antwerpen: 0 reuzen, Limburg: 0 reuzen, Vlaams-Brabant: 0 reuzen. De hoogstwaarschijnlijke vaststelling dat er helemaal geen reuzen zijn in Vlaanderen zal niemand echt verbazen. Maar, zoals jullie wel weten, dat blijft slechts speculatie tot iemand daadwerkelijk de vermoedens bevestigt. De empirische waarheid blijft de enige echte waarheid. Trouwe lezers zullen hierin mijn levensmotto herkennen en begrijpen waarom deze job mij op het lijf geschreven is. Over schrijven gesproken (of eigenlijk geschreven), ik moet dringend aan mijn motivatiebrief beginnen, voordat iemand anders met deze topfunctie gaat lopen.

Vergelijken

Het leven kan toch soms zo ontzettend ingewikkeld zijn. Zo verdomde verwarrend, als een vis verloren in een zee van water. Van zeewater zelfs. Niet van zoet water, dat zou nergens op slaan. Dat zou de dingen alleen nog maar moeilijker maken. En voor we het weten voelen we ons volledig vervreemd van alles, als een voluptueuze dame die hunkert naar een zoen. Nee, het is oppassen geblazen met al die complexiteit! Verwikkelingen schuilen achter iedere hoek, als waterlelies die dobberen op drijfzand. Dat drijfzand, daar heb ik het al eerder over gehad. De vraagstukken die dat woord oproept, blijven het zoeken naar een glasscherf in een wervelwind. Ze blijven onbeantwoord en soms wekt dat bij mij een enorme weemoed op. Weemoed, als ware ik een vrouw van tachtig die teruggrijpt naar die trompet van weleer. Ja, die trompet. Je weet wel waarover ik het heb. Weleer, toen, lang geleden. Een verre tijd, ontoegankelijk geworden, bedolven onder de klimop van herinneringen. Ook dat maakt van het leven een voortdurende strijd, een gevecht tussen duim en pink. En meermaals ondernemen we een poging om helderheid te vinden, om ons te beschermen tegen die regen van verwarring en onzekerheid. Wat kan ons daarbij helpen? Hoe moeten we met deze zaken omgaan? Kunnen we ons misschien bedienen van de paraplu van de introspectie? Of de regenjas der zelfrelativering? Hoewel dat voor jullie misschien anders ligt, helpen zulke remedies mij niet. Ik ben weerloos, als een zeehond tegenover een orka. Bijna als een speelbal van het orkest. En dat is niet uit vrije wil. Niet zomaar omdat ik niet beter weet, als een website zonder server, maar gewoon omdat ik zo ben. Al die prikkels in het leven, die uitwassen van buitensporigheid, die kunnen me zo eindeloos verwarren. Als een eend in een doolhof zoek ik mijn weg. En, eerlijk, het meest verwarrend zijn van die vergelijkingen, die nergens op slaan. Als een trommel zonder tang op een varken.

Noot: Als ik voor iedere slechte vergelijking hierboven een pintje zou gedronken hebben, was ik nu zo zat als een stofzuiger zonder zorgen. Hips!