Gelukkige gedichtendag!

Liefste afschuimers van het internet, het is weer gedichtendag! En dat is nog altijd de leukste dag van het jaar na Aswoensdag en Pinkstermaandag. Om deze dag te vieren, draag ik niet enkel de hele dag een feestelijk hoedje. Ik probeer ook al eens een gedicht te schrijven. Ik schrijf 'proberen', want zoals iedereen wel weet, gaat dat niet zomaar even vanzelf als bijvoorbeeld een rondedansje doen. Of een plafond behangen. Of een pompoen uithollen. Nee, dat gedichten schrijven, daar is nogal een inspanning voor nodig. Eenieder met een zekere inspanningsintolerantie (lees: inspanningsintolerantie) zal toch menig hinderpaal en struikelblok moeten verplaatsen om een dergelijke literaire klus te klaren. Het zal dan ook niemand verbazen dat voor het schrijven van gedichten toch wel wat aangeboren aanleg vereist is. Of ik deze aangeboren aanleg heb, laat ik even in het midden. Wat wel zeker is, is dat gedichten niet algemeen aanvaard worden als geniaal en prachtige parels van literaire pathos. Het is bijzonder spijtig dat niet iedereen inziet dat een brokje talige spitsvondigheid een verrijking van het leven is. Maar goed, laten we vooral niet stilstaan bij die diepdroevige kant van de zaak. Vooruit met de geit! Want met jammeren kan je niet rijmen. (Dat is echt zo, probeer het maar.) (Wat zeg je? Lammeren? Ahja, oeps.)
Zo, tijd nu voor mijn poëtische bijdrage aan de wonderlijke wereld van rijm en vers:

Vers rijmt op Pers.
Tapijt of poes?
Dat doet er niet toe.

Alsjeblieft, lieve volgers. Hopelijk zal dit geniale stukje poëzie de harten van de non-believers doen smelten. En ook de doorwinterde gedichtendagfanaat zal hier toch wel wat aangeboren aanleg in kunnen bespeuren. Met deze bescheiden woorden sluit ik af. Nog 364 dagen tot de volgende gedichtendag!

Tschüss.