Willem en Willem

Wat zou het toch gemakkelijk zijn als alle goeie verhalen begonnen met "er was eens...". Dan weet je op voorhand al dat het verhaal het lezen waard is en er een grote kans is dat je een happy end te wachten staat. En dan zou ik mijn verhaal gewoon zomaar kunnen beginnen met "er was eens" en al van de eerste zin weten dat dit iets goeds gaat worden. Maar helaas, zo werkt het niet. En toch denk ik dat dit verhaal er eentje is, dat verteld moet worden. Zo één van die verhalen, waar mensen echt iets aan hebben. Of het nu vrolijk eindigt of niet.

Dit is het diepdroeve relaas van twee vrienden, Willem en Willem. Willem woonde in het huis naast dat van Willem in het kleine dorpje, waar ze samen opgroeiden. Ze gingen naar dezelfde school en zaten in dezelfde klas. Soms droeg Willem Willems boekentas op weg naar school. En soms droeg Willem Willems boekentas. Ze aten samen, ze speelden samen op de schommel en ze werden tesamen verliefd op juf Katrien. Het leek er een beetje op dat ze zo wat alles deelden, behalve hun achternaam dan. Willem Peperzak en Willem Zeepkakker werden samen groot, en groter en ouder en wijzer. En toen kwam de dag waarop ze ieder gingen studeren in de grote stad. En zoals ze gewoon waren, kozen ze dezelfde studierichting. De Willems verdiepten zich in de Nautische Wetenschappen. Willem Peperzak was erg goed in Scheepsbouw en Willem Zeepkakker was erg goed in Navigatieproblematiek. Hadden ze toen al geweten, dat dit kleine onderscheid tot een fatalistische wedijver zou leiden, hadden ze waarschijnlijk andere beslissingen genomen. Willem Peperzak ging bij een catamaranclub en begon aan de bouw van zijn eigen catamaran. Hij werkte hard en nam zijn project erg serieus. Willem Zeepkakker sloot zich aan de studentenvereniging Nautulus en leerde nieuwe vrienden kennen. Op die manier raakten de twee boezemvrienden beetje bij beetje vervreemd van elkaar. Na een tijd zagen de Willems elkaar enkel nog bij het vak Baggervaart. Hoewel ze het niet wouden toegeven, voelden ze zich ieder schuldig en droevig dat hun vriendschap aan het verwateren was. Willem was te trots om toe te geven dat hij Willem miste. En Willem voelde zich een beetje opzijgeschoven door Willems nieuwe vrienden. Ze begonnen ieder hun eigen weg op te gaan. Willem Peperzak won een prestigieuze catamaranrace en werd aangesteld als voorzitter van zijn catamaranclub. En bij succes hoort natuurlijk ook een meisje en het duurde niet lang voordat Victoria uit de les Maritiem Spaans Willems vriendinnetje werd. Ondertussen ging het met Willem Zeepkakker niet te best. Omdat hij opgegroeid was in een klein dorpje en één hele goede vriend had, was het Willem nog nooit opgevallen dat zijn achternaam bijzonder grappig was. Wanneer hij zich voorstelde, begonnen mensen te gnifflen en soms zelfs te gibberen. Het duurde een tijdje vooraleer hij doorhad waarom zijn naam zo grappig was (hij was Zeepkakker gewoon, hij was er dan ook mee opgegroeid) en het overviel hem allemaal een beetje. Sociale situaties kregen een nieuwe dimensie voor Willem. Het voortdurende geplaag en gegrinnik achtervolgde hem en hij werd er ontzettend paranoïde van. In de loop van het derde jaar sloot hij zich thuis op en kwam hij amper buiten. Hij ging zelfs niet meer naar Zeerecht, dat nochtans zijn lievelingsvak was. Ondertussen ging het Willem Peperzak voor de wind. Hij en Victoria gingen samenhokken en hij werd steeds bekender als een voornaam catamaranist. In tegenstelling tot Zeepkakker was Peperzak niet zo'n belachelijke naam, maar wel minstens even opvallend. Het was dan ook daarom dat Willem bijzonder populair werd en de welluidende bijnaam Pepie kreeg. Natuurlijk kreeg Willem Zeepkakker in de gaten dat zijn vroegere boezemvriend zo in de smaak viel met zijn speciale achternaam. Dat zette kwaad bloed bij Willem en het liet hem niet los. Waarom was Peperzak niet belachelijk en Zeepkakker wel? Hij begreep het niet en vond dat Willem hem verraden had, dat hij hem had moeten waarschuwen voor de verregaande gevolgen van de achternaam Zeepkakker. Pepie was zich van geen kwaad bewust. Zijn leven ging z'n gewone, vrolijke gangetje. Het zou onwaar zijn te zeggen dat hij niet heel af en toe met pijn in het hart dacht aan zijn uit het oog verloren vriend Willem, wiens boekentas hij nog gedragen had op weg naar school. Maar vele weken werden maanden en Willem Peperzak vergat Willem Zeepkakker. En vele maanden werden jaren, maar Willem Zeepkakker vergat Willem Peperzak niet. In tegendeel. Hij werd steeds kwader en steeds wraakzuchtiger, tot op een dag de stoppen doorsloegen. Willem bedacht een plan om Willem ten onder te doen gaan. Op de dag van de jaarlijkse catamaranderby 'Wind en Water' sloop hij de loods van Willem Peperzaks catamaranclub binnen en sjoemelde met de spinnaker van de catamaran van Willem. Nog geen drie uur later, een uur na het startschot van de race, sloeg het noodlot toe. Willem zag hoe Willem een ongelijke doodstrijd leverde met zijn zinkende catamaran en lachte maniakaal. Ploeterend in het ruime sop hoorde Willem een duivelse lach. Voor hij goed en wel besefte dat die lach hem bekend voorkwam, zonk hij weg in het water. Alles werd zwart en Willem zag hoe hij en Willem als kinderen samen speelden en samen schommelden. En hoe hij soms Willems boekentas droeg op weg naar school. En hoe Willem soms zijn boekentas droeg op weg naar school. En toen was het voorbij. En Willem Zeepkakker leefde nog lang en ongelukkig, want zijn naam bleef lachwekkend, met of zonder Willem Peperzak.

Dit diepdroeve en bijzonder vertederende verhaal schreef ik in het kader van een "lang uitgedacht en behoorlijk prestigieus samenwerkingsverband" (dixit Vincent) met Vanafhierisalleswathetlijkt.