Afscheid van een kamerplant

Vandaag ontdekte ik dat een van mijn kamerplanten onverwachts gestorven is. Toen ik zijn slappe blaadjes levenloos en wat vergeeld over de sierpot zag hangen, zei ik luidop: "Auh, de plant is dood!" En wat een diepdroevig moment was dat. Er is niets triestigers dan het plotse overlijden van een kamerplant, wees daar maar zeker van. Al je zorgzame begieten, blaadjes aaien en potje naar het licht draaien, blijken volledig tevergeefs te zijn. Een overkoepelend gevoel van weemoedigheid overviel me. En dat moment zorgde ervoor dat ik, geheel tegen alle verwachtingen in, even nadacht over de vergankelijkheid van het leven. Gelukkig stopte ik daar vlug mee, want nadenken over de vergankelijkheid van het leven is bijzonder deprimerend. Heel even overwoog ik een intriest gedicht te schrijven om mijn gevoelens beter onder woorden te brengen, maar ik besefte al gauw dat dit verdriet de mogelijkheden van taal overstijgt. En daarom ben ik er dan maar gewoon niet aan begonnen. Het is namelijk een feit dat, wanneer je twijfelt aan je kunnen, het beter is om gewoon niet te proberen slagen of iets bij te leren. Wie niets doet, doet ook niets verkeerd. En dat is er eentje om op een tegeltje te laten zetten, zeg ik altijd. (Echt waar, altijd.) Maar we keren even terug naar mijn hartverscheurende relaas over mijn overleden kamerplant. Aangezien taal niet toereikend kon zijn, moest ik op zoek naar een andere manier om mijn gevoelens te kunnen uiten. Het is heel belangrijk altijd je gevoelens te uiten, want het niet uiten van gevoelens leidt tot flatulentie en is nefast voor je karma, om nog maar te zwijgen van de bilabiale chakra's. Om dit alles te vermijden, moest ik dus dringend een vorm van expressie voor mijn emoties zoeken. Ik overwoog een lied te componeren, maar ik zag in dat ik toch enige hinder kon ondervinden van het feit dat ik geen noten kan lezen. Gelukkig bedacht mijn brein gauw een nieuw plan. Ik zou mijn verdriet wegdrinken! Alle genieën doen het en ik voorzag dus geen enkel probleem met dit lumineuze idee. Ik dronk veertien glazen wodka, twaalf schoendozen appelsap, acht liter kervelsoep, twee longdrinks, een martini en vijf eierdopjes olijfolie. Het behoeft geen verdere uitleg dat ik me daarna lichamelijk wat slapjes voelde. Maar mijn plan had prachtig goed gewerkt want zelfs tijdens het leegpompen van mijn maag, heb ik niet één keer aan mijn kamerplant gedacht. Zo zie je maar, je verdriet wegdrinken kan beter zijn dan gedichten schrijven. Wie had dat gedacht? Ik alleszins niet, maar nu weet ik wel beter. Vrees echter niet, lieve fans van het poëtische woord, dat ik het rijmen en dichten nu de rug toegekeerd heb. Niets is minder waar. Wanneer ik het verlies van mijn kamerplant volledig verwerkt heb, zal ik de laatste hand leggen aan mijn eerste gedichtenbundel. Maar meer daarover een volgende keer, want nu moet ik genieten van mijn herwonnen mentale stabiliteit.

Tschüss!