Existentie en exponentie

Het was een doordeweekse dag, waarop ik helemaal niets gepland had en dus gewoon thuis zat. Het was niet echt een saaie dag, maar ook geen hoogvlieger, daar moet ik eerlijk over zijn. Op zo van die doorsnee dagen zonder specifieke invulling durf ik al eens een ietwat vreemde outfit dragen. Dat doe ik niet opzettelijk, het is iets dat me veeleer zomaar overkomt. En dus op deze doodgewone dag waarop ik een ietwat bijzondere outfit droeg, dronk ik koffie en las ik de krant. Dat doe ik wel vaker, op allerlei soorten dagen. Terwijl ik daar zo zat en het droeve nieuws van het overlijden van Octopus Paul probeerde te vatten, werd er plotseling aangebeld. Gezien mijn klederdracht en mijn doordeweeksheid verwachtte ik helemaal geen bezoek en dus gluurde ik even door het raam vooraleer ik opendeed. Ik zag een arm in een dikke, felrode, gewatteerde regenjas. Dikke, rode jassen zijn de werkkleren bij uitstek voor vervelende verkopers en meterstandopnemers allerhande en dus keek ik toch nog eens door het spionnetje in de deur voor ik opendeed. Ik heb namelijk een hekel aan verkopers en nog meer aan meterstandopnemers allerhande, en daarom weet ik liever wat voor gezicht ik te zien zal krijgen als ik de deur dan ook daadwerkelijk opendoe. In dit geval stond er een oudere dame op de stoep, met korte muisgrijze haren en een zilveren brilmontuur. Oudere dames kan je niet voor de deur laten staan (dat hoort niet) en dus deed ik open. Ze stelde mij meteen de vraag welke van de namen op de deurbel de mijne was ('Michiel' had ze zelf al uitgesloten) en begon een aardig gesprekje over nietvaakvoorkomendenamenenhoeleukdatwelnietis. Ik ging er welwillend in mee, want mensen praten graag over namen, of je nu Liesbeth of Loveday heet. Toen we daar zo ongeveer over uitgepraat waren, begon ze over iets helemaal anders. Ze zei dat de wereld tegenwoordig toch zo wreed was en zo enorm veranderd, en toen vroeg ze me of ik dacht dat deze wereld zou blijven bestaan. Ondertussen spotte ik een aantal brochures in haar hand, met de welluidende titel: "ZAL DEZE WERELD BLIJVEN BESTAAN?" Ze week alleszins niet af van de vakliteratuur, zoveel was duidelijk. Aangezien ik niet goed wist wat te antwoorden op zo'n belangrijke en prangende vraag, keek ik haar ietwat verbaasd aan. Daarop voegde ze eraan toe of ik daar, op mijn leeftijd, misschien nog niet veel over nadacht? (Het lijkt op het eerste zicht misschien wat vreemd dat ze refereert naar "mijn leeftijd", maar ik word wel vaker 12 jaar oud geschat. Mijn therapeut zegt dat ik het me niet te veel moet aantrekken.) Ik mompelde een incoherent antwoord over dat ik niet dacht dat de wereld zou verdwijnen en hoe alles steeds zou blijven veranderen. Ze keek me schaapachtig aan en gaf me één van haar brochures, "om er nog wat verder over na te denken." Boeiend. Terwijl ik de deur sloot, voegde ik in mijn hoofd ook getuigen van Jehova toe aan het lijstje van dragers van rode, gewatteerde regenjassen. Die informatie is zeker nog goed voor later. Ik bekeek de brochure en nogmaals werd mijn aandacht gegrepen door de gigantische titel: "ZAL DEZE WERELD BLIJVEN BESTAAN?" Dat is eigenlijk een bijzonder interessante vraag, als we even het hoge Jehovagehalte ervan negeren. Meteen nestelde ik me neer op het tapijt om daar even over te mediteren. Dat mediteren is een nieuwe hobby van mij en het blijkt meteen een bijzonder aangenaam tijdverdrijf te zijn. In mijn top63 van aangenaam tijdverdrijven, komt mediteren zeker op de 12de plaats. Na enkele uurtjes in diepe meditatie verzonken te zijn, besloot ik de brochure bij het oud papier te gooien en een groot stuk appeltaart te eten (plaats 34) en vervolgens iets helemaal anders te gaan doen (plaats 7). Omdat mijn doordeweekse dag helemaal niet meer zo doordeweeks was, moest ik immers andere kleren gaan aandoen. Wat ik daarna gedaan heb, ontgaat mij volledig en zal dus bijgevolg wel heel wat boeiender geweest zijn. Ik zal er een volgende keer eens over mediteren en jullie op de hoogte houden. Tijd nu om mijn plastieken geitje te aaien (plaats 5).

Tschüss!