Stasis

Ah, het leven van de werkzoekende. Wat een uitdagende en verkwikkende bezigheid. En geloof me maar, dat je bezig blijft! Surfen, lezen, mailen, motiveren. Kortom, het is me wat dat 'solliciteren'. Toch klopt het plaatje niet helemaal, want werkwoorden die eindigen op -eren, vereisen meestal net dat beetje meer activiteit. (Dat klopt niet helemaal, maar daar lezen we even over.) 'Begeren', 'decanteren', 'fulmineren', 'alarmeren' en ga zo maar door. Al die werkwoorden zijn duidelijke voorbeelden van de doe-woorden, die we kennen uit de lagere school. Hoe kan het dan dat solliciteren ook eindigt op -eren? Dat hoort niet. Daarom zal ik solliciteren vanaf nu sollicitezen noemen. Of solliciteven. Of solliciteten. Ik ben er nog niet helemaal uit, want het klinkt allemaal maar wat belachelijk. Dat werk zoeken is soms ook wel wat belachelijk. In principe moet je er niet zo veel voor doen, en toch is het vermoeiend. Nog zo'n tegenstrijdigheid waarvan mijn bloed gaat koken. Al die tegenstrijdigheden, een mens zou er onzeker van worden. Natuurlijk is er een belangrijke remedie voor existentiële onzekerheid en dat is simpelweg minder nadenken. Als je niet nadenkt, dan zijn de dingen ook veel minder ingewikkeld, logisch toch? Nee, denk daar maar niet over na. Daarom heb ik besloten niet meer na te denken over het werk zoeken of over talige tegenstrijdigheden. Vanaf nu laat ik alles op me afkomen. Gedaan met actie ondernemen en peinzen, overpeinzen, twijfelen, weifelen, enzovoort enzoverder. Omdat "wie zoekt, die vindt" ook maar gewoon een album van Jommeke is. En zo is het maar net.

Tschüss!