Een tijd geleden kocht ik een
dagkalender van de poëzie voor 2012. Dat was toch eventjes balen omdat ik tot nu moest wachten om de gedichten te lezen. En dan nog mag ik er maar 1 per dag, en aangezien ik ongezien gulzig ben is dat een hele uitdaging. Maar goed, tot nu toe is het aan het lukken. Dat verdient een schouderklopje. Ondertussen leer ik ook de poëzie van anderen appreciëren in plaats van enkel mijn eigen werk geniaal te vinden. Er wordt gefluisterd dat dat een gezondere houding is en dus geef ik het maar eens een kans. Eigenlijk gaat het me best goed af, al zeg ik het zelf. Om dat toch even in de verf te zetten, post ik hier ook maar eens iets dat niet van mij komt. Het volgende gedicht is geschreven door mijn opa en dit is (bij mijn weten) de cyberdoop van zijn schrijven. Dat is een hele eer, wat je me bromt!
-------------------
Gedicht
Wij leefden ver van het gras
verwijderd
want toen wij zeiden
lente
was onze stem een ratel
wij dachten wij waren
wij spraken in woorden
Maar nu
wanneer wij spreken:
gras
breekt onze stem
van stilte.
-------------------
Daag, bopa.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten