Lofzang van de triviale tristesse

Er reed zonet een brommer voorbij en die klonk als een loeiende koe. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben. Nee, het onderwerp van dit schrijven is net iets complexer en ook wel meer cultureel verantwoord. Ik heb namelijk weer eens een bijzonder goed gedicht geschreven. Het staat niet om daarmee te willen pochen, maar valse bescheidenheid is ook nergens goed voor. Mijn nieuwste poëtische creatie is ontsproten uit waarlijk diepe emoties en gedachten bol van weemoed. Verwacht hier dus geen olijk versje of een leuke rijm. Je zal bedrogen uitkomen en zoals iedereen wel weet, is bedrogen worden niets prettig. Er zijn wel meerdere zaken eerder onprettig: lauwe koffie, trage downloads, milieurampen, een ingegroeid haartje en ga zo maar door. Maar bedrogen worden is zeker het superlatief van onprettig waardig. Daarom, voor alle triestige zielen, bedrogen geliefden, eenzame harten of voor wie lijdt aan triviale tristesse, dit bijzonder gevoelige gedicht. Om jullie een hart onder de riem te steken, liefste lezers. Al is de functie van een hart onder je riem mij niet geheel duidelijk. Logischer lijkt mij een riem onder het hart ter ondersteuning, maar dat kan ik nog niet empirisch bevestigen. Ik hou jullie op de hoogte van mijn bevindingen. Ondertussen dus deze parel van pathos:

De ontknoping nadert

met tranen omkadert

Al te veel droefte

en emotioneel geboefte

Stelen mijn goed humeur

een einde in mineur

Want als we niets doen

rest er enkel nog 'toen'

Zo. Lees en geniet!

Adieu.